Vlak voor zijn reis naar Amerika, spreek ik Marcel. Hij heeft er zin in om samen met zijn vrouw te gaan genieten van dit bijzondere land. We nemen de nieuwe routine door en spreken, zoals altijd af, dat we gewoon contact zullen houden.
Op Moederdag vliegt Marcel naar Amerika. We hebben maandag even app-contact en de reis is goed verlopen. Ik wens hem veel plezier en weet welke oefeningen ik kan doen, dus dat moet helemaal goed komen.
Een week later verplaats ik een pot op mijn balkon en verdraai iets in mijn heup. Een flinke pijnscheut schiet door mijn lijf. Ik heb dit al eerder ervaren en ben bang dat het weer met mijn zwevend rib te maken heeft. Een verkeerde houding (lees: te lang achter elkaar in een verkeerde houding zitten) of misschien toch het ‘rib- tip syndroom’ waarbij de onderste ribben tegen de bekkenkam duwen.
Nu ben ik 3 jaar geleden, na het gebruik van Prednison gediagnosticeerd met osteoporose, dus dit zou wel degelijk een goed reden kunnen zijn. Ik besluit Marcel niet te contacten. Ik gun hem zijn vakantie en even los te zijn van zijn werkzaamheden.
Anderhalve week lig ik op mijn linkerzij, soms op mijn rug. Anderhalve week pijn bij iedere ademhaling, hoest of nies. Anderhalve week super chagrijnig, omdat ik nauwelijks slaap en echt 24/7 bezig ben met de pijn. Ik slik geen medicatie, omdat ik dat 3 jaar (sinds de prednison kuur) niet meer doe, maar het huilen staat me echt nader dan het lachen.